در سال 1366، دولت‌های استکباری که موجودیت رژیم بعثی را در خطر دیدند به صدور قطعنامه 598 مبادرت ورزیدند.
این قطعنامه که یکی از معدود موارد مورد اتفاق پنج عضو دائمی شورای امنیت در تاریخ چهل ساله سازمان ملل تا آن روز به شمار می‌رفت، ایران و عراق را به برقراری آتش بس و صلح دعوت کرده بود و بر خلاف قطعنامه‌های قبلی شورای امنیت نکات مثبتی از جمله شناسایی و اعلام متجاوز نیز در آن آمده بود.
اما ایران به دلیل عدم اعتماد به صداقت و عملکرد این شورا، از پذیرش این قطعنامه سرباز زد تا اینکه آمریکا و دیگر متحدان و یاوران رژیم بعث عملاً وارد جنگ گردیدند و حضرت امام خمینی(ره)، با در نظر گرفتن مصالح عالی نظام اسلامی و با درک توطئه استکبار جهانی و ایادی شیطانی آن برای سرکوب انقلاب اسلامی و مردم مسلمان و انقلابی ایران، پس از مشورت با فرماندهان عالی نظامی و مسؤولان مملکتی، قطعنامه 598 شورای امنیت را در 27 تیرماه پذیرفتند.
اما با وجود پذیرش قطعنامه از سوی ایران، رژیم عراق که خود نیز آن را پذیرفته بود، تا زمان برقراری آتش‌بس رسمی در مرداد ماه سال 1367 ش به تهاجم خود علیه ایران ادامه داد.
به علاوه به گمان اینکه ممکن است ایران ضعیف شده باشد کوشید منافقین را به داخل مرزهای ایران بکشاند.
این ترفند در عملیات مرصاد و با تدبیر رزمندگان اسلام خنثی شد.
پس از پذیرش قطعنامه از طرف ایران، آتش‌بس میان طرفین از تاریخ 29 مرداد 1367 برقرار شد.