قتل عبداللَّه بن زبیر(73 ق)
عبداللَّه بن زبیر، از فعالان جنگ جمل و از کسانی بود که پدرش و عایشه را به صف آرائی در برابر امام علی(ع) تحریک میکرد.
وی زمانی که یزید جامه خلافت پوشید از بیعت با او امتناع کرد و پس از واقعه کربلا، در مکه مدعی خلافت شد.
سپاه یزید با او به نبرد برخاستند و مکه را محاصره کردند.
با مرگ یزید، محاصره مکه ناتمام ماند و عبدالله بن زبیر توانست تمامی حجاز را تصرف کند.
وی پس از قیام توابین و مختار، برادرش مصعب را نیز به عراق فرستاد و بر این سرزمین نیز مسلط شد.
در این سالها، عملا مروان اموی در شام و عبدالله بن زبیر در حجاز خود را خلیفه می‌خواندند.
هنگامی که عبدالملک بن مروان به خلافت رسید، جنگ با عبداللَّه را آغاز کرد و در سال 71 ق با تصرف کوفه، عراق را از دست ابن زبیر خارج ساخت.
وی در سال 72، حَجّاج بن یوسف ثَقَفی، از سرداران سفاک خود را به مکه فرستاد تا عبداللَّه بن زبیر را سرکوب کند.
حجاج، مکه را محاصره کرد و کعبه را به ضرب سنگ‌هایی که ازمنجنیق پرتاب میکرد ویران ساخت.
تا اینکه در نیمه جمادی‌الثانی سال 73 عبداللَّه بن زبیر را به دام انداخت و کشت.