پس از دستگیری امام خمینی(ره) و وقوع قیام خونین 15 خرداد 1342، حوزههای علمیه عراق و نیز مردم شهرهای ایران حمایت خود را از امام و تنفر خویش را نسبت به اعمال وحشیانه رژیم شاه اعلام نمودند و خواستار آزادی فوری رهبر نهضت اسلامی ایران شدند.
در ادامه این اعتراضات، اعتصاب سراسری تهران در 21 خرداد 1342 به مناسبت هفتم فاجعه خونین 15 خرداد، ضربهای بود که رژیم طاغوت را درماندهتر کرد.
همچنین مهاجرت علما و مراجع قم و مشهد و علمای سرشناس شهرستانها به تهران موجب شد که رژیم، به سیاست آرامسازی و تشنجزدایی تن دهد و با آزادسازی رهبر نهضت اسلامی ایران، خشمها را فرو نشاند.