8 ذی الحجه
روز ترویه و آغاز مراسم حج تمتّع
هشتم ذی حجه، روز ترویه است و علت نام گذاری این روز، بدان جهت است که در منی و عرفات آب وجود ندارد و حاجیانی که قصد وقوف در منی و عرفات را دارند، باید از مکه معظمه برای خویش آب تهیه کرده و به همراه خود ببرنر و چنین حالتی را "ترویه" می نامند.
این روز،از روزهای مهم ذی حجّه است و بر اساس روایتی از امام جعفر صادق(ع)،روزه گرفتن در آن، کفاره شصت سال آدمی است.
(1)
در این روز حاجیان خانه خدا، مراسم حج تمتع و حج اکبر را آغاز می کنند.
اعمال حج عبارتند از:
1- محرم شدن.
یعنی پوشیدن لباس ویژه احرام و نیت حج نمودن.
بهترین زمان محرم شدن، روز هشتم ذی حجّه است که در مکه معظمه انجام می گیرد که اگر در مسجد الحرام با شد، افضل خواهد بود.
2- وقوف در عرفات .
یعنی حضور در عرفات، از ظهر روز نهم ذی حجّه تا غروب شرعی.
3- وقوف در مشعر.
یعنی بیتوته درمشعرالحرام ، واقع در مزدلفه، از شب دهم ذی حجّه تا طلوع فجر روز دهم.
4- انجام واجبات منی در روز دهم ذی حجّه.
واجبات منی عبارتند از: رمی جمره عقبه،قربانی کردن حیوان حلال گوشت[گوسفند، گاو و شتر]، حلق و تقصیر[تراشیدن و کوتاه کردن موی سر]
5- اعمال واجب مکه.
پس از بازگشت از عر فات و منی،به مکه معظمه، چند عمل را باید در آن انجام دهد: طواف واجب خانه خدا، خواندن دو رکعت نماز طواف و سعی بین صفاو مروه.
6- طواف نساء.
7- خواندن دو رکعت نماز طواف نساء، در پشت مقام ابراهیم(ع).
8- بیتوته در منی، در شب های یازدهم ودوازدهم ذی حجّه.
9- رمی جمرات سه گانه[جمرةالاولی،جمرةالوسطی و جمرةالعقبه] در روزهای یازدهم و دوازدهم ذی حجّه.
شایان ذکر است که علاوه بر واجبات حج که اختصاراً بیان گردید، مستحبات و ادعیه فراوانی نیز وارد شده اند که به خاطر رعایت اختصار ، از ذکر آنها صرف نظر کردیم.
هم چنین مسایل فرعی فقهی فراوانی درباره حجّ تمتع وجود دارد و برخی از اعمال [اعم از واجب ومستحب] میان زن و مرد حج گذار تفاوت هایی است ،که تمامی آنها در مناسک حج فقهای عظام به طور تفصیلی بیان شده است .
طالبین را برای فرعیات فقهی و احکام شرعی حج ، به رساله های عملیه و مناسک حج مراجع تقلید شیعیان و برای ادعیه و مناجات ایام حج، به کتاب
"الاقبال"سید بن طاووس، "المراقبات"میرزا جوادملکی تبریزی و دیگر کتب ادعیه ارجاع می دهیم .
اللهم ارزقنا حجّ بیتک الحرام ، فی عامی هذا و کلّ
عام ما ابقیتنی .
.
.
1- الاقبال بالاعمال الحسنة[سید بن طاووس]،ج2 ،ص49