در پی توطئه استعمار در مبارزه با فرهنگ غنی اسلام، عاملان استعمار در کشورهای اسلامی، همزمان اقدام به اعمال مشابهی نمودند.
"امان‌اللَّه خان" در افغانستان، "مصطفی کمال آتاتورک" در ترکیه و "رضاخان پهلوی" در ایران مأموریت یافتند با مظاهر اسلام مخالفت و مبارزه کنند.
استعمارگران دریافته بودند که مستقیماً نمی‌توانند مسأله کشف حجاب را مطرح کنند لذا بهتر دیدند ابتدا از تغییر لباس مردان شروع کنند زیرا این کار دو نتیجه داشت.
اول این که ذهن و روح جامعه را نسبت به تغییرات عمده که جزء آداب و رسوم اجتماعی به شمار می‌رفت آماده سازد، و دوم این که، نحوه عکس‌العمل اقشار مختلف مردم را بسنجد.
در این راستا رضاخان با مطرح کردن تغییر لباس و کلاه اروپایی (شاپو) و متحدالشکل کردن لباس مردان، اقدام به تغییر لباس اسلامی و کشف حجاب بانوان نمود.
(تصویر؛ یکی از جشن‌های! رسمی کشف حجاب)
وی این عمل شنیع را از خانواده خویش آغاز کرد و سپس به کل جامعه سرایت داد.
نخستین گروهی که به این کاروان ضداسلامی پیوست، خانواده وزیران و دست‌اندرکاران نظام استبدادی بودند.
در نهایت علی رغم مخالفت‌های فراوان مردم مسلمان وعلما و نیز وقوع حادثه خونین مسجد گوهرشاد مشهد در اعتراض به کشف حجاب، رضاخان در هفدهم دی ماه 1314ش، در جشن فارغ التحصیلی دانشسرای مقدماتی دختران در تهران، کشف حجاب زنان را به طور آشکار آغاز نمود و خود به اتفاق همسر و دخترانش که بدون حجاب بودند در این جشن شرکت کرد.
مأموران رضاخان در راستای اجرای این دستور، شب و روز در کوچه‌ها و خیابان‌ها گشت می‌زدند و هر جا زنِ باحجابی را می‌یافتند با خشونت با او برخورد نموده، چادرش را برمی‌داشتند و مردان را مجبور می‌کردند تا زن‌هایشان را سر برهنه به خیابان‌ها و مجالس ببرند.
با این همه، عده زیادی از زنان مسلمان، با به جان خریدن همه خطرات و تحقیرها، تا پایان حکومت رضاخان و پس از آن حاضر به ترک حجاب خود نشدند و با مقاومت، افتخار نسل‌های آینده شدند.