2- شهادت آیت‌اللَّه سید محمد صدر (1377 ش)
آیت‌اللَّه سید محمد صدر در حدود سال 1321 ش (1362 ق) در نجف به دنیا آمد.
از دوران کودکی به تحصیل علم پرداخت و در 11 سالگی به لباس روحانیت درآمد.
در 17 سالگی وارد دانشکده فقه شد و همزمان دروس انگلیسی، زبان‌شناسی، تاریخ و جامعه‌شناسی را فراگرفت.
وی پس از مدتی در درس حضرات آیات سید ابوالقاسم خویی، سید محمد باقر صدر، سید محسن حکیم و حضرت امام خمینی(ره) در نجف شرکت کرد و پس از آن به تدریس پرداخت.
وی نخستین کسی بود که در زمان دیکتاتوری صدام، در مسجد کوفه، نماز جمعه اقامه کرد و در خطبه‌هایش، به انتقاد از رژیم بعثی پرداخت.
وی به توصیه دولتیان عراق مبنی بر دعا و حمایت از حکومت صدام وقعی ننهاد و در برابر تهدیدات مزدوران بعث، عبای سیاه خویش را به عبای سفید مبدل ساخت تا به نشانه کفن پوشیدن، خود را آماده شهادت نشان داد.
وی در طول دوران مبارزه، نمایندگانی را به سراسر عراق می‌فرستاد تا ضمن اقامه نماز جمعه و جماعت و ارشاد مردم عراق به روشنگری و ایجاد بصیرت عمومی بپردازند.
این اقدامات، بر حکومت بعثی گران آمد و وی را 9 بار به زندان افکند که یک بار آن چهار سال به طول انجامید.
سرانجام عمال صدام، این فقیه بزرگ را در 17 اسفند 1377 برابر با 10 ذی‌قعده 1419 ق در 56 سالگی پس از بازگشت از نماز مغرب و عشاء همراه با دو فرزندش به شهادت رساندند.
آیت‌اللَّه صدر پس از حضرات آیات میرزا علی غروی تبریزی و شیخ مرتضی بروجردی، سومین شخصیت بزرگ علمی بود که طی یک و نیم سال به دست دژخیمان حزب بعث به شهادت می‌رسیدند.
با انتشار خبر شهادت ایشان، خشم عمومی، عراق را فرا گرفت و در بسیاری از شهرهای عراق، تظاهرات و قیام‌های مردمی برپا شد که با خشونت بی‌سابقه رژیم بعثی سرکوب گردید.