3 شعبان المعظم
میلاد مسعود امام حسین(ع) (4 ق) و روز پاسدار
امام حسین(ع) فرزند امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) و فاطمه زهرا(س)، دومین فرزند آن دو بزرگوار و محبوب پیامبراکرم(ص) بود.
بر اساس احادیث و روایات متعدد، تولد امام حسین(ع) و شهادت مظلومانه اش به دست دشمنان اسلام، پیش از تولد آن حضرت، از سوی جبرئیل امین و پیامبر عظیم الشأن پیش گویی شده بود.
از جمله آن ها، حدیث ذیل است:
امام صادق(ع) فرمود: جبرئیل امین بر رسول خدا(ص) فرود آمد و عرض کرد: ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا(س)، ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت.
پیامبر(ص) فرمود: ای جبرئیل! سلامم را به پروردگار برسان و بگو مرا به مولودی که امتم، پس از من وی را می کشند، نیازی نیست.
جبرئیل امین به سوی آسمان عروج کرد و سپس بازگشت و همان پیام را تکرار کرد.
پیامبراکرم(ص) نیز گفتار پیشین خود را تکرار کرد و از پذیرش مولودی که مسلمانان وی را می کشند امتناع نمود.
جبرئیل برای بار سوم فرود آمد و گفت: ای محمد! پروردگار سبحان سلامت می رساند و تو را به این امر مهم بشارت می دهد که امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است.
پیامبر(ص) با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم.
آن گاه پیامبر(ص) این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا(س) رسانید و فاطمه(س) در نهایت ادب، پاسخ داد: پدرجان! مرا به فرزندی که امتت او را می کشند، نیازی نیست.
پیامبر(ص) بشارت خداوند منان را به فاطمه زهرا(س) ابلاغ کرد و گفت: دخترم فاطمه! همانا خداوند سبحان امر مهم امامت و ولایت و وصایت را در ذریه من ]از همین مولود[ قرار داده است.
فاطمه(س) با شنیدن این بشارت الهی و تضمین غیرقابل خدشه پروردگار، به پدر ارجمندش گفت: پدرجان! من نیز به تولد این مولود خجسته خرسندم.
(1)
بنابراین، پیامبراکرم(ص) و دخترش فاطمه زهرا(س) و دامادش علی مرتضی(ع) و جبرئیل امین و فرشتگان الهی، همگی منتظر مولود مبارک آثار بوده و برای دیدنش لحظه شماری می کردند.
سرانجام، انتظار به پایان رسید و در روزی مبارک از ایام مبارک شعبان، از دامن پاکیزه فاطمه زهرا(س)، نور جهان آرای امام حسین(ع) آشکار گردید و این نوزاد گران مقام، پا به هستی و حیات دنیوی گذاشت و شادمانی فرشتگان و آدمیان را فراهم کرد.
از امام صادق(ع) روایت شد: هنگامی که امام حسین(ع) دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش گویی به نوزاد فاطمه زهرا(س)، به زمین فرود آیند.
(2)
داستان "فطرس" و رهایی این فرشته الهی از عذاب و کیفر خدایی، به برکت تولد امام حسین(ع) در همین حدیث بیان گردیده است.
درباره تاریخ تولد امام حسین(ع) اتفاق چندانی میان مورخان و سیره نویسان نیست.
برخی روز پنجم شعبان سال چهارم قمری، برخی سوم شعبان و برخی دیگر، روزهای نخست شعبان (بدون تعیین روز ولادت) را زادروز آن حضرت می دانند.
(3)
ولی مشهور میان شیعیان، بر اساس توقیع شریفی که به دست قاسم بن علاء همدانی، وکیل امام حسن عسکری(ع) رسید، تولد اباعبدالله الحسین(ع) در روز سوم شعبان بوده است.
(4)
نام شریف امام حسین(ع) در تورات "شبیر" و در انجیل "طاب" و کنیه اش ابوعبدالله و لقب هایش سبط، سبط ثانی، سیّد، سیّد شباب اهل الجنه، رشید، طیب، وفّی، مبارک، زکی و تابع لمرضاه الله می باشد.
(5)
پیامبراکرم(ص) در حدیثی، درباره امام حسن(ع) و امام حسین(ع) فرمود: من أحب الحسن و الحسین أحببته، و من أحببته أحبه الله، و من أحبه الله أدخله الجنه، و من أبغضهما ابغضته، من أبغضته أبغضه الله، من أبغضه الله أدخله النار.
(6)
1_ الکافی (شیخ کلینی)، ج1، ص 464، ح4
2_ بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج43، ص 243
3_ نک: مقاتل الطالبیین (ابوالفرج اصفهانی)، ص 51؛ مناقب آل ابی طالب (ابن شهر آشوب)، ج3، ص 240؛ بحارالانوار، ج91، ص 193 و ج 34، ص 237؛ الارشاد (شیخ مفید)، ص 368؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 280
4_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ الاقبال بالاعمال الحسنه (سید بن طاووس)، ج3، ص 303
5_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج2، ص 171-
6_ الارشاد، ص 369