18 دسامبر
فروپاشی نظام کمونیستی شوروی (1991م)
دو سال پس از پیام تاریخی حضرت امام(ره) به گورباچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی، کسی گمان نمیکرد، پیشبینی حضرت امام(ره) برای خردشدن استخوانهای کمونیسم به این سرعت، محقق گردد و این رژیم ابرقدرت و دین ستیز، از درون مضمحل گردد.
نظام کمونیستی شوروی، در اواخر عمر خود با مشکلات سیاسی و سرپیچی رهبران بسیاری از جمهوریها از فرامین مسکو و همزمان بحران شدید اقتصادی و کمبود مواد غذایی مواجه شد.
در ماه دسامبر سال 1990م، میخائیل گورباچف، آخرین رهبر شوروی برای مقابله با بحران اقتصادی و کنترل حرکتهای استقلال طلبانه در جمهوریهای شوروی، کنگره نمایندگان خلق را به تشکیل یک اجلاس فوقالعاده فراخواند و اختیارات تازهای برای جلوگیری از فروپاشی شوروی به دست آورد.
گورباچف با استفاده از این اختیارات موفق شد حرکتهای استقلال طلبانه در جمهوریهای شوروی را برای مدتی مهار کند.
اما معارضان وی نیز بیکار ننشستند.
آنها در کودتایی ناتمام علیه گورباچف، موقعیت وی را متزلزل کردند.
وی کوشید با استعفا از دبیر کلی حزب کمونیست و اعتراف به این مطلب که تجربه کمونیسم با شکست روبرو شده است، کنترل اوضاع را به دست گیرد.
اما تلاش او به جایی نرسید.
در اوایل دسامبر 1991م سه جمهوری مهم روسیه، اوکراین و بلاروس علی رغم مخالفت گورباچف اتحاد تازهای با عنوان سازمان کشورهای مستقل مشترک المنافع تشکیل دادند.
سپس جمهوریهای دیگر نیز به این سازمان پیوستند.
در اتحاد جدید، یک حکومت مرکزی که سیاستهای اقتصادی، دفاعی و روابط خارجی این مجموعه را هماهنگ سازد پیشبینی نشد و در نتیجه گورباچف که دیگر اختیاری در مقام ریاست جمهوری اتحاد شوروی نداشت از این مقام استعفا داد و رسماً اعلام داشت که دیگر کشوری به نام اتحاد جماهیر شوروی وجود ندارد.
بدین سان، ابرقدرت شوروی که طی سالهای 1990 و 1991 م عملاً از میان رفته بود، اسماً و رسماً از میان رفت و دنیا سال 1992م را تنها با یک ابرقدرت در صحنه سیاست بینالملل آغاز کرد.
ویران شدن شوروی علل متعددی داشت که میتوان از ایدئولوژی انحرافی کمونیسم، دیکتاتوری موسوم به پرولتاریا(کارگران)، تقویت بنیه نظامی به قیمت نابودی کل جامعه، بیاعتمادی مسؤولان به مبانی ایدئولوژیک نظام خود و نیز انفجار اطلاعات نام برد.
حکومت شوروی، مبتنی بر کفر و انکار خداوند بود و پایههای آن بر ستم و سرکوبی تودهها و اقلیتها قرار داشت.