2- تصویب قرارداد کنسرسیوم نفت (1333 ش)
اندکی بعد از کودتای 28 مرداد 1332، سپهبد زاهدی، نخست وزیر وقت برای جلب کمکهای غرب، از آنان برای سرمایهگذاری در صنعت نفت ایران دعوت نمود.
در نهایت قرارداد ایران و کنسرسیوم در 28شهریور1333ش بین نمایندگان دو طرف امضا شد و در 29 مهر همان سال در مجلس شورای ملی به تصویب رسید.
مدت این قرارداد 25 سال و قابل تمدید به سه دوره پنج ساله یعنی چهل سال بود.
این قرارداد که تقریباً چهار سال پس از تصویب قانون ملی شدن صنعت نفت ایران و خلع ید اجانب امضا شد، به هیچ وجه در راستای خواستههای ملت ایران نبود.
پرداخت غرامت سنگین به شرکت سابق انگلیسی، با توجه به واگذاری چهل درصدی سهام کنسرسیوم به آن، به منزله حد اعلای امتیازی بود که دولت انگلستان به دست آورد.
همچنین دولت آمریکا نیز خود را وارد معرکه نمود و در غارت نفت ایران شریک و سهیم شد.
پس از تصویب این قرارداد، مخالفتها از طرف مردم و روحانیون از جمله آیتاللهکاشانی که خود سهم مهمی در ملی شدن صنعت نفت داشت، ابراز گردید.
در نهایت، غارتگران بینالمللی، ظاهراً در چهارچوب قانون ملی شدن صنعت نفت و در اصل برای استثمار ایران و حفظ منافع خود، بار دیگر سلطه خود را بر نفت ایران برقرار کردند و بیست و پنج سال به چپاولگریهای خود ادامه دادند.