21 محرم الحرام
رحلت علامه حلی (726 ق)
آیت‌الله علامه حسن بن یوسف بن علی بن مطهر معروف به «علامه حلی» در 29 رمضان 648 ق در شهر حلّه در عراق به دنیا آمد.
کودکی وی با تهاجم لشکر هلاکوخان مغول و سقوط بغداد مصادف بود.
در این حادثه با تدبیر پدر علامه حلی، شیعیان بغداد به «حله» کوچ کردند و از طوفان حملات مغول در امان ماندند.
از این پس این شهر کوچک، به مرکز فکری و کانون اجتماع اندیشمندان شیعه بدل شد.
در مکتب فقهی حله جمع بزرگی از اندیشمندان ظهور کردند.
علامه حلی در حله از محضر محقق حلی، خواجه نصیرالدین طوسی، سیدبن طاووس و.
.
.
بهره برد و به چنان مقامی در علم دست یافت که برای نخستین‌بار به او لقب «آیت اللَّه» داده شد.
چنانکه در شماره 12تقویم هفته(10 آذر 1388) اشاره شد، گرویدن سلطان محمد خدابنده(الجایتو) به تشیع با تمهیدات خواجه رشیدالدین فضل‌الله و ارشاد علامه حلی صورت پذیرفت.
سلطان محمد، چنان مجذوب علامه حلی شد که مذهب تشیع را آئین رسمی حکومت خود در سراسر ایران نامید.
شاگردان علامه حلی بسیار زیاد بودند.
فرزند نابغه‌اش معروف به فخرُالمُحققین، قطب الدین رازی، علی بن احمد حلی و ابن مُعَیَّه از جمله شاگردان وی بودند.
علامه حلی جامع علوم فقهی، کلامی، فلسفی و عرفانی بود و از این منظر نیز پیش از اندیشمندانی چون ملاصدرا، پیشگام و ممتاز است.
آثار قلمی علامه نیز بسیار زیاد و در عرصه‌های مختلف علمی گسترده‌اند؛ مُنتهی المطلب فی تحقیقِ المَذهب و تَبصِرَةُ المُتعلّمین در علم فقه، نهایه الوصول الی عِلم الاصول در علم اصول، نهایَه المَرام در علم کلام، جامِعُ الاخبار در علم حدیث، کَشفُ المَقال فی مَعرفه الرِّجال در علم رجال، القول الوَجیز فی تفسیر الکتابِ العزیز در علم تفسیر و شرح حکمه الاشراق در حکمت و عرفان و ده‌ها اثر دیگر از این اندیشمند بزرگ است.
علامه حلی در 78 سالگی وفات یافت و در حرم مطهر امام علی(ع) مدفون گشت.