25 فروردین
روز بزرگداشت عطار نیشابوری
فریدالدین محمد بن ابراهیم نیشابوری شاعر و عارف اواخر قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری به سبب اشتغال به عطاری، به عطار مشهور بود.
وی به سرودن اشعار عرفانی و پندآموز اهتمام داشت و در مثنوی، پیشگام سنائی و مولوی بود.
تذکره الاولیاء، دیوان، منطق‌الطیر، اسرارنامه، الهی‌نامه، مصیبت‌نامه، خسرونامه، سی‌فصل و لسان‌الغیب و.
.
.
از آثار اوست.
با استناد به اشعار وی در وصف اهل بیت(سلام الله علیهم) و نیز تعابیری که در تذکره‌الاولیاء در وصف امام صادق(ع) آورده‌است، می‌توان او را عارفی مُتشَیِع و متمایل به تشیع دانست.
حتی گروهی به یقین عطار را شیعه دانسته‌اند.
وی در حملات مغول، برخلاف برخی از مدعیان تصوف فرار را برقرار ترجیح نداد و به جهاد پرداخت و در حدود سال 616 در نیشابور به شهادت‌رسید.
مزار او در این‌شهر زیارتگاه اهل ادب است.
(تصویر؛ مزار عطار)