درگذشت علامه "محمد تقی شوشتری" (1374 ش)
محمد تقی بن شیخ محمدکاظم بن شیخ محمدعلی، بن شیخ جعفر شوشتری، در سال 1320هـ.
ق(1281 خورشیدی) در نجف به دنیا آمد.
وی از محضر پدر بزرگوارش و نیز علمای بزرگواری چون سیدحسین نوری، سیدمحمدعلی امام، سیدعلی‌اصغر حکیم، محمدتقی شیخ‌الاسلام و سیدمهدی آل طیب بهره برد و به اجتهاد رسید.
آن بزرگوار در سال 1314شمسی به مخالفت با توطئه کشف حجاب پرداخت و سپس جلای وطن کرد و به عتبات مهاجرت نمود و تا زمان سقوط رضاخان به ایران بازنگشت.
در سال 1320 ش مجددا در شوشتر مقیم شد و ضمن تدریس علوم اسلامی و تحقیق به ارشاد مردم این دیار پرداخت.
تا اینکه در صبحگاه 29 اردیبهشت 1374 مصادف با 19ذیحجه 1416قمری به جوار حضرت حق شتافت و در کنار بقعه سید محمد گلابی، در شوشتر به خاک سپرده شد.
وی منزل شخصی خود را وقف کتابخانه آستان قدس رضوی کرد تا آثار گرانبهایش در این کتابخانه در اختیار اهل علم قرار گیرد.
علامه شوشتری را به زهد و پارسائی بسیار و مردم‌داری ستوده‌اند.
از وی آثار متعددی چون "قاموس الرجال"(در 14 جلد)، "النجعه فی شرح اللعمه"، "بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه"، "آیات البینات فی حقیه بعض المنامات"، "الاربعون حدیثا"، "رساله در محاکمه بین شیخ صدوق و شیخ مفید در یک مسأله کلامی"، "الرساله المبصره فی احوال البصیریه"، "قضاء امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(ع)"، "الاوائل"، "البدایع"، "رساله فی تواریخ النبی و آلال"، "اخبار الدخیله"، "مقدمه بر توحید مفضّل" و.
.
.
باقی مانده است.
در ادامه به طور اجمالی یکی از نصایح او را ذکر می‌کنیم: «انسان باید همیشه خدا را در نظر داشته باشد.
اگر انسان خدا را داشت، دیگر احتیاج به هیچ کس نداشته و اگر خدا را نداشت بر فرض همه دنیا را هم داشت، از اول دنیا تا آخر دنیا سلطنت هم داشته باشد وقتی که در گذشت مثل اینکه هیچ نبوده و معلوم است اگر خدا را نداشت، اهل هلاکت است و "یاَلْیتَنَی کُنْتُ تُرابا" خواهد گفت.
شاه با همه دنیا ساخته بود ولی با خدا نساخته بود.
»