15 شوال
وفات حضرت عبدالعظیم(252 ق)
حضرت عبدالعظیم بن عبدالله که نسب شریفش با پنج واسطه به امام مجتبی(ع) می‌رسد، ازاکابر محدثین و از اصحاب امام جواد و امام هادی علیهما السّلام است.
ولادت وی را در حدود سال 173 ق گفته‌اند.
خَفَقان دوران عباسی و دشمنی سختی که با علویان روا می‌داشتند، موجب هجرت عبدالعظیم به ری شد.
این زاهد پرهیزکار در نیمه شوال سال 252 ق در ری درگذشت.
آن حضرت را شهید و مسموم نیز دانسته‌اند.
به چند حدیث درباره شخصیّت ایشان اشاره می‌شود:
قال‌الهادی(ع):إذا أشکَلَ عَلَیکَ شَی‌ءٌ مِن‌أمرِ دینِکَ بِناحِیَتِکَ، فَسَلْ عَن عَبدِالعَظیمِ بنِ عَبدِاللهالحَسَنِیّ(ع) (مستدرک‌الوسائل،ج 17، ص321)
هرگاه در قلمرو خود در کار دین به مشکلی دچار شدی، آن را با عبد العظیم حسنی در میان بگذار.
قال امام هادی(ع)، أما إنَّکَ لَو زُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیم عِندَکمُ لَکُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ(ع) (کامل الزیارات، ص 324 )
اگر قبر عبد العظیم را در شهر خود زیارت کنی، چنان است که گویی امام حسین‌علیه السلام را زیارت کرده‌ای