7 ذی الحجه
شهادت امام محمد باقر (ع)(114 ق)
امام محمدبن علی بن الحسین(ع)، معروف به "امام محمد باقر"و"باقرالعلوم" در اول رجب و به قولی در سوم صفر سال 57قمری،در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
تولد مبارک آثار وی، در حیات جد بزرگوارش حضرت اباعبدالله الحسین(ع) واقع گردید و موجب خوشحالی و خرسندی آن حضرت شد.
امام محمد باقر (ع)، قریب به چهار سال ،حیات جدّش امام حسین (ع)و به مدت 38 سال حیات پدرش حضرت امام علی بن الحسین(ع)،معروف به"امام زین العابدین(ع)" را درک نمود و پس از شهادت پدرش امام زین العابدین(ع)، در ماه محرم سال 95
قمری، به مدت بیست سال امامت شیعیان را بر عهده گرفت و آن را با صلابت و زیبایی ادامه داد.
آن حضرت ، در واقعه کربلا و شهادت اباعبدالله الحسین(ع) و یارانش به دست سپاه یزید بن معاویه، چهار ساله بود و به همراه خانواده اش در آن حضور داشت و پس از حادثه جانسوز عاشورا، بسان سایر باز ماندگان آن واقعه، اسیر گردید و در شهرهای کوفه و دمشق و مناطق متعدد دیگر، به اسارت برده شد.
مادر مکرمه اش حضرت فاطمه بنت الحسن(ع) مکنّی به"امّ عبدالله"بود.
بدین جهت،جد پدری امام محمد باقر(ع)،امام حسین(ع)و جد مادری اش امام حسن مجتبی(ع)و هر دوی آنها، فرزندان حضرت علی(ع)و فاطمه زهرا(س)بودند.
بدین لحاظ آن حضرت را "ابن الخیرتین" و "علوّی ٌبین علوّیین" می گفتند.
زیرا وی از نژاد خاص و خالص حضرت علی(ع) و فاطمه زهرا(س) بود.
امام محمد باقر(ع) پیش از امامتش با حکومت های معاویة بن ابی سفیان ،یزید بن معاویه ،معاویة بن یزید،عبدالله بن زبیر ، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان،و ولید بن عبد الملک و پس از امامتش با سلیمان بن عبد الملک، عمر بن عبدالعزیز، یزید بن عبد الملک و هشام بن عبد الملک معاصر بود و از اکثر آنان، رنج ها و آزارهای فراوانی متحمل شد.
سر انجام در عصر هشام بن عبدالملک، به دسیسه و دستور وی و مباشرت ابراهیم بن ولید، حاکم مدینه مسموم گردید و در هفتم ذی حجّه سال 114 و به قولی در ربیع الاول و یا ربیع الثانی سال114 به شهادت رسید.
بدن شریفش در کنار قبر مطهر پدرش امام زین العابدین(ع) و قبر مطهر جد بزرگوارش امام حسن مجتبی(ع) در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
(1)
1- نک: تاریخ الأئمه (ع) [ابن ابی الثلج بغدادی ]، ص 9 ؛ المستجاد [علامه حلی] ،ص168؛ الارشاد [شیخ مفید ] ، ص 507،منتهی الآمال [ شیخ عباس قمی]،ج2، ص86؛ وقایع الایام [شیخ عباس قمی] ،ص110