نهج البلاغه - حکمت : 432 - نشانه های دوستان خدا

و فرمود: قطعی است که اولیاءالله (دوستان خداوندی) کسانی هستند که به باطن دنیا نگریستند در حالی که مردم معمولی به ظاهر آن نگاه می کنند. اولیاءالله به آخر دنیا (پس از مرگ) می نگرند در آن هنگام که مردم به آنچه که در دنیا به سرعت می گذرد، می نگرند. پس اولیاءالله از این دنیا می راندند آنچه را که ترسیدند آنان را بمیراند و رها کردند از دنیا آنچه را که می دانستند که به زودی آنان را رها خواهد کرد. و آنچه را که دیگران افزون گرایی (تکاثر) می دیدند اینان آن را تمایل به ناچیزگرایی تلقی نمودند و آنچه را که دیگران دریافت گمان کردند، اولیاءالله آن را از دست دادن تلقی کردند. و دشمن چیزی بودند که مردم به آن سر آشتی داشتند و با چیزی آشتی بودند که مردم آن را دشمن می دانستند. به وسیله اولیاءالله بود که قرآن شناخته شد و با همین قرآن بود که به علم دست یافتند و قرآن با آنان برپا شد و خود آنان با قرآن قیام کردند. آنان به فوق آنچه امیدوارند، امیدی ندارند و از فوق آنچه از آن می ترسند، بیمی ندارند .