خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام) این خطبه شامل بیان قدم آفریننده و عظمت مخلوقات او است، امیرالمومنین (علیه السلام) این خطبه را با موعظه به پایان می رساند.
سپاس آن خداوند را که بدون رویت شناخته شده و عالم هستی را بدون اندیشه آفریده و از ازل قائم به ذات و دائم بوده است. در حالی که نه آسمانی داری برج ها وجود داشته است و نه حجاب هایی بسته، و نه شبی تاریک، و نه دریایی ساکن، و نه کوهی دارای راه هایی فراخ، و نه راهی پیچیده و کج، و نه زمینی گسترده برای قرار گرفتن و نه مخلوقی دارای قدرت (یا تکیه گاه). اوست خداوند ابداع کننده خلق و وارث آن، و اوست معبود خلق و رازق آن. آفتاب و ماه در مسیر رضای او در حرکتند. هر تازه ای را کهنه می نمایند و هر دوری را نزدیک. ارزاق مخلوقاتش را تقسیم و آثار و اعمال و عدد نفوس آنها را حساب فرموده است. و به خیانت چشمهای آنان عالم و به آنچه که در سینه های خود مخفی نموده اند، آگاه است. او به قرارگاه و موقعیت گذرای آنان (که سکونتشان در آن موقعیت به طور ودیعه است) از گذرگاه ارحام مادران و ظهور در این دنیا تا آنگاه که غایتهای آنان به پایان برسد، داناست. او آن خداوندی است که عذاب او در عین گسترش رحمتش، بر دشمنانش شدید و رحمت او بر دوستانش در عین شدت عذابش گسترده است. پیروز بر هر کسی است که درصدد غلبه بر او برآید، و هلاک کننده هر کسی است که به نزاع با او برخیزد. و ذلیل کننده هر کسی است که با او مخالفت نماید، و غلبه کننده بر هر کسی است که از در خصومت با او درآید. هر کس که توکل به او کند، کفایتش نماید. و هر کس که از او مسالت کند، عطایش فرماید. و هر کس به او قرض داد، ادایش فرماید. و هر کس که سپاسش را به جای آورد، پاداشش می دهد. ای بندگان خدا پیش از آن که نفس های شما با میزان عدل سنجیده شود، خود را بسنجید. و پیش از آن که نفس هایتان را به محاسبه درآورند، خودتان آنها را به محاسبه درآورید. و پیش از آن که گلو تنگ شوید، نفس بزنید، و پیش از آن که با اکراه شدید به طرف سرنوشت رانده شوید، به اختیار خود حرکت کنید و مطیع باشید. و بدانید هر کسی که به خود اهمیتی ندهد (یا به خود یاری نکند) که از نفس خود واعظ و مانعی (از آلودگیها) داشته باشد، برای او از غیر نفسش نه مانعی خواهد بود و نه پند دهنده ای.