خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام) در این خطبه علل هلاکت مردم را بیان می فرماید:
پس از حمد و ثنای خداوندی، خداوند سبحان هرگز جباران دورانی را شکست نداده است، مگر پس از مهلت و آسایشی که در آن غوطه ور بوده اند و استخوان شکسته هیچ یک از امتها را جبران نفرموده است، مگر پس از قرار دادن آنان در تنگنای زندگی و آزمایش. برای شما مردم در مشقت و سختی هایی که رو به سوی آنها می روزید و در آن حوادث بزرگی که پشت سر گذاشته اید، عواملی برای تجربه و عبرت وجود دارد. (بدانید که) هر صاحب قلبی از خرد برخوردار نیست (چنان که) هر دارنده گوشی شنوا نبوده و هر ناظری بینا نیست. شگفتا و چرا از خطاکاری این فرقه ها با اختلاف استدلال هایی که در دین خود دارند، در شگفت نباشم. اینان نه از اثر پیامبری تبعیت می کنند، و نه از کردار وصی پیروی می نمایند. نه ایمان به غیبی می آورند، و نه از عیبی خودداری و عفت می ورزند. عمل در مشتبهات می کنند و سیر در شهوات. معروف (نیکو) در نظر آنان چیزی است که (خود) آنان زشتش بدانند. پناهگاشان در مشکلات خودشان هستند. و مرجعشان در امور مهم، آراء و نظریاتی است که خود ابراز می دارند. گویی هر شخصی از آنان امام خویشتن است. هر شخصی چنین می پندارد که در نظریات خود به طناب های مورد اطمینان چنگ زده و دستاویزهای محکمی به دست آورده است!