خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): و در این خطبه بیانی است پیرامون صفات حق جل جلاله سپس موعظه مردم درباره تقوی و مشورت.
(خداوند سبحان به پنهانیهای درون مردم دانا و بر آنچه که در باطنهای مردم می گذرد، آگاه است احاطه (مطلق) بهر چیزی و غلبه (مطلق) بر هر موجود و قوت و سلطه (مطلقه) بر همه اشیاء از آن او است پندی برای مردم .
*پند مردم *
هر کس از شما که می خواهد عمل کند، باید در روزگار مهلتی که به او داده شده است، عمل نماید، پیش از آنکه اجل او با سرعت به سراغش آید و عمل کند در دوران فراغت خاطر پیش از فرا رسیدن زمان اشتغالش. عمل کند در زمانی که نفس براحتی می کشد پیش از آنکه مجرای تنفسش گرفته شود. و برای سرنوشت نهائی و قدمی که باید در آغاز ابدیت بردارد، آماده شود. و از خانه ای که باید از آن کوچ کند به جایگاه اقامت (ابدی) خود توشه بردارد. ای مردم، خدا را، خدا را در نظر بگیرید (بترسید از خدا) درباره آنچه که از شما در حفظ و عمل به قرآن خواسته است و در مراعات عمل به حقوقی که نزد شما به ودیعت نهاده است، زیرا خداوند سبحان شما را بیهوده نیافریده و بحال خودتان وانگذاشته و شما را در جهل و کوری رها ننموده است. خداوند عزیز همه آثار اعمال شما را از (خیر و شر) معین فرموده و همه اعمال شما را دانسته و اجلهای شما را ثبت نموده است خداوند متعال قرآن را که (بیان کننده همه چیز است) برای شما فرستاده و پیامبر خود را در میان شما زمانهائی عمر داد، تا اینکه خداوند عزوجل در آنچه که از کتابش فرستاد، دینی را که برای خود پسندیده بود، برای پیامبر و شما تکمیل فرمود و با زبان رسولش آن اعمالی را که دوست داشت و آن اعمالی را که از آنها کراهت داشت، برای شما اعلام فرمود. نواهی و اوامر خود را (بوسیله پیامبرش) ابلاغ فرمود و معذرت خود را (که پس از آن نمی توانید عذر بیاورید) برای شما القاء نموده و حجت را بر شما اتخاذ کرد اخطار از (پلیدیها) را پیش انداخت و درباره عذاب سختی که پیش روی شما است تهدید فرمود پس بقیه روزگار عمرتان را دریابید و نفس خود را به تحمل (تهذیب نفس و تقوی) در این روزگار وادار نمائید. این روزهای تحمل در برابر آن روزهای فراوان که در غفلت فرو رفته و از پند و اندرز اعراض نموده اید، اندک است نفس خود را (به آنچه که میخواهد) رها نکنید، زیرا رهائیهای نفس (به آنچه که میخواهد) شما را به راههای ستمکاران رهنمون می گردد. تملق و چربزبانی نکنید که شما را به ارتکاب معصیت میکشاند. ای بندگان خدا، خیرخواه ترین مردم درباره خویشتن مطیع ترین مردم بر پروردگارش، و خائن ترین مردم درباره خویشتن، معصیت کارترین آنان به خدایش می باشد. زیانکار کسی است که زیان بر خود وارد آورد شایسته غبطه و سود برنده کسی است که دین او برای او سالم بوده باشد سعادت از آن کسی است که از دیگران برای خود وعظ و عبرت بگیرد و شقی آن کسی است که از هوی و غرور خود فریب خورد. و بدانید که اندک ریاء شرک است و همنشینی با هوی پرستان جایگاه فراموشی ایمان و حضور شیطان است از دروغ اجتناب کنید، زیرا دروغ بیگانه و دور از ایمان است انسان راستگو بر کناره نجات و کرامت و دروغگو در پرتگاهی از سقوط و پستی است. هرگز حسادت نورزید، زیرا حسد ایمان را می خورد، چنانکه آتش هیزم را با یکدیگر عداوت نورزید، زیرا عداوت تراشنده (و محو کننده) ایمان است و بدانید آرزو عقل را پوشانده و ذکر خداوندی را به فراموشی می سپارد آرزو را تکذیب کنید زیرا آرزو فریبنده و صاحبش فریب خورده است.