خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه، خدا را ستایش می کند و به پیامبر خدا درود می فرستد و مردم را به تقوا پند می دهد.
ستایش خداوندی ستایش می کنم خدا را برای سپاس به احسانش و یاری می جویم از او به انجام تکالیف حقوقش، خداوندی که سرباز (لشکرش) عزیز، و شکوه و بزرگیش باعظمت است. درود بر پیامبر و شهادت می دهم به این که محمد (صلی الله علیه و آله )بنده و فرستاده اوست. مردم را به اطاعت او دعوت کرد و در راه اعتلای دین او بر دشمنان او در میدان جهاد پیروز گشت. اجتماع تبهکاران بر تکذیب او، و کوشش برای خاموش کردن نور او، او را از دعوت و جهاد برنگرداند. پند برای تقوا به تقوای الهی چنگ بزنید، زیرا برای تقوا طنابی است که دستگیره آن محکم و پناهگاهی است که بنلدی آن، بالاتر از دسترس است. پیشدستی کنید برای استقبال مرگ و سختی های آن، و پیش از آن که پیک اجل بر سر شما تاختن بیاورد، آماده شوید. پیش از فرود آمدن آن، برای پذیرشش مهیا شوید، زیرا غایت و پایان دنیا قیامت است و برای کسی که بهره از خرد دارد، مرگ و رهسپار شدن به قیامت برای پند دادن کفایت می کند، و برای نادان مایه عبرت است. پیش از رسیدن به غایت (قیامت) اموری در جریان است مانند تنگی گورها و شدت ناامیدی و وحشت، اشراف بر سرنوشت آینده در مدخل ابدیت و ترس های موجب فریاد و جزع و درهم پیچیدگی دنده های پهلو و ناشنوایی گوش ها و تاریکی گودی گور و هراس از وعده عذاب و اندوه و استحکام قبر با سنگهایی که در پوشانیدن جسد به کار می رود. پس خدا را در نظر بگیرید، بندگان خدا، خدا را، زیرا دنیا شما را از راهی می گذراند و شما و قیامت به یک ریسمان بسته اید. گویی آن روز نهایی با علامتهای خود فرا رسیده و شما را در صراط خود قرار داده است. و با مقدمات خود نزدیک شده است و گویی با زلزله هایش مشرف گشته و سنگینی های سینه خود را مانند شتر خوابانده و دنیا از مردم خود گسیخته و از آغوش خود آنان را بیرون نموده است. سرعت فرا رسیدن آخرت چنان می نماید که گویی روزی بود که گذشت، یا یک ماه بود و به پایان رسید. تازه اش کهنه شد و فربهش لاغر گشت. در موقعیت تنگ و اضطراب انگیز قرار گرفتند و در برابر امور درهم و برهم و بزرگ و آتشی که تند است با تاثیری شدید و نهیبی بلند و شعله ای درخشان و صدایی منکر. آتش آن روشن است و خاموشی آن بعید، تمام است شعله زایی آن و مهیب است و عده آن. عمق آن ناپیدا و اطرافش تاریک و دیگهایش داغ، فعالیتهای این آتش فضیحت بار است. (و آنان که تقوا ورزیدند، گروه گروه رهسپار بهشت شدند) در امنیت از عذاب و انقطاع از ملامت. آنان از آتش برکنار گشتند و در جایگاه امن و آرامش قرار یافتند و به آن منزلگه ابدی و قرارگاه جاودانی خشنود گشتند. اینان کسانی بودند که اعمالشان پاکیزه و چشمانشان (از ترس خطاها) گریان بود. شب تاریک به جهت بیداریهای با خشوع و استغفار در زندگی دنیوی برای آنان روز بود و روزشان به جهت وحشت از ارتکاب زشتی ها و انقطاع از پیشگاه خداوندی شب ظلمانی. خداوند بهشت را برای آنان منزلگه نهایی و ثواب را پاداش قرار داد که سزاوارش بودند و شایسته همنشنی با بهشتیان، در ملکی ابدی و نعمتهایی پایدار. ای بندگان خدا، مراعات کنید آنچه را که با رعایت آن به سعادت نایل خواهید گشت و با ضایع کردن آن، تبهکاران شما در خسارت خواهند افتاد. با اعمال صالحه خود به استقبال اجل های خود پیشدستی کنید، زیرا شما در گرو کارهایی هستید که در گذشته اندوخته اید و جزا داده خواهید شد به آنچه که پیش انداخته اید. تصور کنید که مرگ وحشتناک بر سر شما تاخته است، نه توانایی برگشتی دارید که به آن نایل گردید و نه لغزشی ناکرده گرفته شود. خداوند ما را و شما را در راه اطاعت خود و رسولش به کار بیندازد و با فضل و رحمتش ما و شما را عفو فرماید. در زمین خود آرام بگیرید و دستها و شمشیرهایتان را با سخنان بی پایه زبانتان به حرکت درنیاورید، و درباره چیزی که خداوند آن را برای شما به تعجیل نخواسته است شتابزده نباشید. زیرا کسی از شما که با معرفت حق خدا و حق رسول خدا و اهل بیتش در رختخوابش چشم از این دنیا بپوشد، از این دنیا شهید رفته و پاداش او بر خدا است و چنین شخصی مستحق ثواب نیتی است که برای انجام عمل صالح نموده و همان نیت جانشین کشیدن شمشیر (در میدان جهاد) است (پس عجله نکنید) زیرا برای هر چیزی مدتی و پایانی است.