خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): مسالت باران از خدا
خداوندا، نباتات کوه های ما از خشکسالی افسردند و خشکیدند و خاک تیره روی زمین ما را از بی آبی پوشانده است. حیوانات ما سخت تشنه اند و در جایگاه های استراحت خود حیرت زده. همانند زنان بچه مرده می نالند و از رفت و برگشت با لب تشنه در چراگاه ها و آبشخورها در ملالند. پروردگارا، بر ناله ناله کنندگان و سوزش دلسوختگان عنایتی و بر این جانداران در مسیر حرکتها و مدخل آسایشگاه هایشان ترحمی فرما. بار خدایا، ما در حالی رو به سوی تو آوردیم که شترهای لاغر ما از قحطی آب و علف به همراه ما در حرکتند. (و هنگامی به رحمت واسعه تو روی آوردیم) که ابرها با علامت بارش باران نهال امید در درون ما کاشتند، ولی این نهال را به ثمر نرسانده از فضای ما دور شدند. بار الها، تنها تویی امید غوطه وران در سختی ها و کفایت کننده التماس کنندگان از بارگاهت. (آفریدگارا) تو را می خوانیم در موقعی که نومیدی مردم را در خود فرو برده، و ابرها از باریدن ممنوع گشته، و چرندگان به هلاکت افتاده اند. از تو مسالت می داریم ما را به نتایج اعمال ناشایستمان مواخذه منما و ما را به سبب گناهانمان گرفتار مفرما. خداوندا، رحیما، رحمت واسعه ات را به وسیله ابری بر ما بگستران که باز شود و بر ما ببارد، و بهاری ثمربخش در زمین ما بشکفاند، و با روییدنی های زیبا چشمان ما را بنوازد- بارشی تند و انبوه- تا آنچه را که در روی زمین ما مرده است زنده گرداند و آنچه را که از آن فوت شده است جبران نماید. خداوندا، کریما (از کرم و لطف بی چونت) ما را چنان مورد لطف و عنایتت قرار بده که زمین مرده احیاء گردد و تشنه ها سیراب شوند. بارشی فراگیر و تمام، پاکیزه و مبارک و گوارا و باعث فراوانی. گیاهش روینده و شاخه هایش ثمربخش و برگهایش زیبا و باطراوت. تا بندگان ناتوانت را به وسیله این نعمت عظما نیرومند و پرنشاط و شهرهای تو را که خشکسالی رمق از آن ها گرفته است احیاء فرمایی. بار پروردگارا، باران رحمتت را چنان بگستران که نباتات بلندیهای زمین ما سرسبز و خرم شوند. و بر نشیبهای زمین ما سرازیر گردد و با آن بارش رحمت محیط ما پر حاصل شود. و میوه ها سر برآورند، و جانداران بار دیگر طعم زندگی دریابند. و اثر این رحمت ربانی تو بر همه آنان هم که از ما بدورند برسد و اراضی و مردم پیرامون ما از آن رحمت حیات بخش تو کمک بگیرند. خداوندا، از برکات گسترده و عطاهای بزرگ خود بر بندگان بینوا و حیواناتی که به حال خود رها گشته اند عنایتی فرما. و بارانی طراوت بخش برای ما نازل فرما. بارانی چنان انبوه و شدید که قطره هایش به یکدیگر فشار آورند و هر یکی دیگری را به جلو راند. برقی که از ابرش بجهد، فریبا نباشد و ابری که در پهنه فضا گسترده است خالی از باران و قطعاتش گسیخته از هم مباد- ابری پرباران- نه باران هایی نرم همراه با بادهایی خنک باشد که به جهت سر برآوردن روییدنی ها بندگان و جانداران و زمین های قحطی زده از نعمتی فراون برخوردار، و به برکت آن موجودات در مشقت افتاده احیاء گردند. زیرا توی که باران را پس از آن که مردم در نومیدی فرو رفتند نازل نموده و رحمتت را بر آنان می گسترانی و توی ولی نعمتها و ستوده در همه صفات و افعال.